Η συνειδητοποίηση της σκληρής πραγματικότητας

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Έχεις από τη μια τις προσδοκίες που γέννησε το ξεκίνημα του φετινού Άρη σε Ελλάδα και Ευρώπη και από την άλλη την προσγείωση στην πραγματικότητα. Αν προσθέσουμε και τον παράγοντα ανυπομονησία, κυρίαρχο συναίσθημα του Έλληνα- γενικώς- φιλάθλου, δημιουργείται ένα εκρηκτικό μείγμα.

Οι δυο ήττες της ομάδας του Δημήτρη Πρίφτη από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό στο χριστουγεννιάτικο φετινό μενού έδειξαν ότι ο Άρης δεν είναι ακόμη έτοιμος να μετρηθεί στα ίσια με τους μεγάλους της Αθήνας που ορίζουν τα πράγματα στο ελληνικό μπάσκετ τα τελευταία χρόνια. Αυτή που πείραξε περισσότερο ασφαλώς ήταν η ήττα από τον Παναθηναϊκό (ειδικά μετά την πρόκριση του Φάρου) αφού ο οπαδός του Άρη, συνηθισμένος στις επιτυχίες της μπασκετικής ομάδας ήθελε ένα τίτλο μετά από χρόνια.

Μια πιο ψύχραιμη ματιά, την οποία μας επιτρέπει πλέον η χρονική απόσταση των δυο αγώνων, φανερώνει, το εξής: Ναι μεν ο Άρης έχει προοδεύσει, έχει βελτιώσει το ρόστερ του, έχει πάρει κάποιους καλύτερους παίκτες σε σχέση με πέρσι και έχει μια διοίκηση απόλυτα συνεπή στο οικονομικό, του λείπουν όμως ακόμη σημαντικοί κρίκοι στην αλυσίδα που θα τον οδηγήσει εκ νέου στον μπασκετικό θρόνο.

Ο ενθουσιασμός από την παρουσία του Νίκου Λάσκαρη δεν αρκεί. Χρειάζεται σε πρώτη φάση ένα πιο ανταγωνιστικό ρόστερ. Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, ένα πιο… γεμάτο ρόστερ που θα μπορεί να κοντράρει ομάδες του επιπέδου των δυο που αντιμετώπισε στην Αθήνα ο Άρης. Η ομάδα του Πρίφτη είναι μια καλή ομάδα, που στηρίζεται όμως στην καλή της άμυνα και στα αθλητικά προσόντα ορισμένων παικτών και δεν έχει το βάθος και την συνολική ποιότητα του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού. Αυτό για να επιτευχθεί χρειάζεται εκτός από χρόνο, κυρίως χρήμα από πλευράς Λάσκαρη. Δηλαδή καλύτεροι Αμερικάνοι και Έλληνες από το πιο πάνω ράφι.

Δημιουργείται η εντύπωση, ότι ο ιδιοκτήτης της ΚΑΕ έχει και από τα δυο και φυσικά την υπομονή για να φτιάξει τον Άρη που θέλουν οι φίλοι του. Μην λησμονούμε ότι και ο ίδιος νεόκοπος παράγοντας είναι. Ακόμη μαθαίνει και οι αποτυχίες, προφανώς και θα τον κάνουν πιο συνειδητοποιημένο αν δεν ήταν μέχρι προχθές.

Ο ρεαλιστικός φετινός στόχος είναι η κατάκτηση της 3ης θέσης στην κανονική περίοδο και στo Eurocup ό, τι καλύτερο αφού ήδη ο στόχος έχει επιτευχθεί. Αν συνεχίσει και πέρα από τους «32» αυτό θα συνιστά υπέρβαση για φέτος. Οι παλιότεροι, που έζησαν άλλωστε τον μεγάλο Άρης της δεκαετίας του 80 και των αρχών της δεκαετίας του 90, θυμούνται ότι και τότε χρειάστηκαν κάποια χρόνια για να έρθει ο πρώτος τίτλος, παρότι ο Γκάλης είχε έρθει στην ομάδα το 1979.

Ο Άρης θα παίξει καλύτερα στην πορεία της σεζόν, θα χαρίσει κι άλλες νίκες στους φίλους του, όμως η στιγμή της κορύφωσης απέχει ακόμη αρκετά και όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουν όλοι εντός και εκτός ομάδας, τόσο πιο ευχάριστα θα απολαύσουν αυτή την μετάβαση στο επόμενο σκαλοπάτι της μπασκετικής ιεραρχίας.